Voorbij
Het sprookje n3 Nintendo Magazine lijkt definitief voorbij. Ik ga nog wel een keer praten met de uitgever over de voortzetting van het blad, maar die stelt zich in zijn mailtjes zo wereldvreemd op, dat ik me sterk afvraag of er nog wel iets te bespreken valt. Laat ik er het beste van hopen.
De afgelopen tijd heb ik met een aantal andere uitgeverijen in dit veld gesproken, om me zo goed mogelijk te laten adviseren. Volgens hen was het probleem van n3 echt niet het aantal abonnees of de losse verkoop. Na zeven nummers al meer dan 2200 abonnees werven vonden ze zelfs een bijzonder knappe prestatie. Er zijn weinig bladen zonder enige marketingondersteuning die dat lukt. En er zijn ook weinig bladen die na zo korte tijd al wel break-even draaien, laat staan winst maken. Dat duurt vaak wel twee jaar.
Wat was het probleem dan wel? Het duurde mijn uitgever allemaal veel te lang. Zo lang dat hij beweert erdoor in geldnood te zijn geraakt. Ik vind dat hij op dit scenario had moeten anticiperen. En ik vind boven alles dat hij het niet kan maken om mij en mijn team niet volledig te betalen voor de acht geleverde nummers; dat is niet alleen een slechte inschatting, maar ook een overtreding van de wet.
Bovendien moet hij natuurlijk alle abonnees inlichten en hen de uitstaande nummers terugbetalen. Toch lijkt het er op dat hij wil proberen om weg te komen met het hele verhaal. Als Jan-Peter Balkenende zegt, “Fatsoen moet je doen”, dan klinkt dat heel eenvoudig. Maar kennelijk is het voor sommige mensen in de praktijk moeilijker toe te passen.
Hoe je het hele verhaal ook wendt of keert, het is allemaal ook weer terug te brengen op Nintendo. Sony omarmt het Official PlayStation 2 Magazine als een baby’tje. Nintendo vindt n3 leuk maar niet zó leuk. In Nintendo’s verdediging heeft men vanaf het begin duidelijk gemaakt wat men kon doen voor het blad en heeft men zich gehouden aan die beloftes. Maar met een sterkere financiële ondersteuning í la die van Sony had de balans van onze uitgever sneller positieve trekjes vertoond.
Nu is er wéér geen Nintendo-blad, dit keer tegenover twee PlayStation-bladen en een Xbox-blad; de zoveelste reden waarom Nintendo’s GameCube-spelcomputer door veel mensen voor half zal worden aangezien. En zo is Nintendo’s passieve beleid opnieuw oorzaak van Nintendo’s langzaam-maar-zekere-en-o-zo-treurige teloorgang als serieuze speler in de consolemarkt.
Maar ik heb mijn best gedaan. Aan mij heeft het niet gelegen.