Warm bed

Iedere ochtend beleef ik de meest traumatische gebeurtenis van mijn leven opnieuw. Iedere ochtend ruil ik de veilige buik van mijn moeder weer in voor een wereld van onzekerheden en, vooral, stukken lagere temperaturen.

Het ligt gewoon zo lekker in mijn bed. Zo lekker, dat de rest van de wereld soms niet eens meer lijkt te bestaan. En een stemmetje in mijn hoofd zegt het wel steeds tegen me, hoor, want stiekem weet ik het ook wel: dat er buiten kansen en mogelijkheden liggen, en dat ik kan zaaien noch maaien als ik niet opsta. Dat alle problemen hun oplossing hebben, en dat alles in mijn wereld net zo relatief is als ik het bekijk.

Als ik nu snel wat kleren aan ga trekken, valt het met die koude ook best mee.